Brief 1✨ Hoe het begon
Hoe alles begon in Singapore, de telepathische ontmoeting met de orang-oetan en mijn belofte

Een enorme orang-oetan staarde me aan in de Singapore Zoo.
Zijn diepbruine ogen raakten me direct – het voelde alsof hij recht in mijn ziel keek. Terwijl ik zijn blik vasthield, hoorde ik ergens in mijn achterhoofd een stemmetje: “Je hoort apen niet aan te staren, dat kan als bedreigend overkomen.”

Maar deze gigant leek het niet erg te vinden. Hij zat ontspannen, speelde met een takje tussen zijn vingers en bleef me aankijken – intens en stil. Langzaam begonnen ook de andere bezoekers zich af te vragen: “Waar kijkt die aap toch naar?” 

En toen, heel helder, klonk er een stem in mijn hoofd:
“Jij moet ons soort helpen.”
Ik schrok, van wie was die stem? Wat gebeurde hier? Ik was een twintiger, nog nooit gehoord van telepathie of dierencommunicatie. Hoe kan dat nou, hij praat!
Maar de stem herhaalde zich, dit keer nog duidelijker: “Het is nodig. Wil jij ons soort helpen?”

Verbouwereerd – en ergens diep vanbinnen bewogen – zei ik zachtjes: “Ja.”
Op dat moment was de betovering verbroken. De orang-oetan keek nog één keer, stond op en liep langzaam weg, alsof er niets was gebeurd.

Maar er was iets gebeurd.
Sinds dat moment ben ik naar Borneo en Sumatra gereisd voor de Orang-Oetans. Inmiddels heb ik vijf orang-oetans geadopteerd – en stukken bos – en ben diep verbonden geraakt met deze magische dieren. Ze zijn inmiddels mijn lievelingsdieren geworden. Hun ogen, hun ziel, hun zachtheid… het laat me nooit meer los.

Nu, 25 jaar later, keer ik terug naar Borneo. Om een belofte na te komen. Een belofte die ooit in stilte werd uitgesproken, tussen een mens en een mensaap.

De medicijnman van de Dayak stam in Borneo, die destijds al een sluier optilde van mijn zielsmissie, leeft waarschijnlijk niet meer. In mijn volgende brief vertel ik je over hem – over Arak, lichtwater en eenheidsbewustzijn.

Brief 2🌕 De Medicijnman, sterke drank en eenheidsbewustzijn
– De ontmoeting met de Dayak-stam, het raadselachtige aanbod van de medicijnman, en mijn eerste ervaring van totale eenheid –

Na een lange reis door de jungle van Borneo, kwamen we uiteindelijk via een uitgeholde boomstamboot aan bij een afgelegen Dayak-stam. Het was alsof we een andere wereld binnenstapten. We werden verwelkomd in een longhouse, waar schedels aan het plafond hingen – herinneringen aan het koppensnellersverleden van deze stam.

Onze slaapplaats? Een dun matje op een houten vloer, onder een klamboe vol gaten en giftige spinnen. Niet bepaald rustgevend.

’s Avonds vond er een ceremonie plaats. In een kring dansten en zongen we met de stam, onder leiding van de medicijnman. Hij deelde als ritueel sterke drank uit – Arak. Maar tot mijn verbazing sloeg hij de vrouwen over (vrouwen mogen niet drinken in deze cultuur).

Steeds vroeg ik om een slok Arak. Eerlijk gezegd niet voor het ritueel, maar gewoon… om te kunnen slapen. De gedachte aan die spinnen en de houten vloer maakte me wanhopig.
De medicijnman bleef nee zeggen – tot zijn oog viel op het armbandje dat ik droeg, met een (nep)gouden sluiting. In ruil daarvoor mocht ik een beker Arak. (Echt? Dacht ik. Gaan we hier ruilen met spiegeltjes en kraaltjes?)

Ik kreeg het armbandje niet zelf los, dus vroeg hem om hulp. Terwijl hij het openmaakte, keek hij plotseling intens naar mijn handpalmen. Hij begon druk te gebaren en sprak in rap Maleisisch. Snel werd er een gids bijgehaald om te vertalen.

De medicijnman zei:
“Het is heel bijzonder dat jij naar de aarde bent gekomen. Jij komt niet van hier, maar van heel ver – van boven.” Hij wees naar de sterren, naar het universum.
En toen: “De man met wie je reist is niet goed voor jou. Hij zal jou nooit écht begrijpen. Jij moet hier bij mij blijven. Ik zal je trainen, en dan kun jij later veel mensen helpen.”

Hij vertelde nog meer, maar de gids wilde het niet vertalen. “Te raar,” zei hij. “Te koekoek.”
Vanaf dat moment werd ik als een eregast behandeld. En geloof me: ik kreeg méér dan genoeg Arak om die nacht heerlijk te slapen 😉

Maar ik bleef achter met vragen.
Hoezo “niet van de aarde”, dat kan toch niet? Het begrip starseed was volgens mij nog niet eens bekend. En wat zag hij in mijn handen? Ook dat duurde nog zo’n 10 jaar voordat ik kon voelen wat hij bedoelde.

Later op die reis gebeurde er iets wat ik toen nog niet kon plaatsen, maar wat ik nu herken als mijn eerste ervaring van eenheidsbewustzijn.

Het was volle maan. Warm, zwoel. Met een groep rond het kampvuur vertelden we grappige verhalen aan elkaar, terwijl we probeerden de muggen op afstand te houden. Afkoelen in de zee leek een goed idee – dus daar gingen we, skinnydippen onder het maanlicht.

En toen gebeurde het.
Het water begon te gloeien. Bioluminescente algen verlichtten elke beweging als sterren in het water. Ik draaide rond als een soefi, al dansend door de lichtsporen. En toen… verdween ik.
Niet letterlijk. Maar ik loste op.

Ik werd het water, de lucht, de sterren.
Er was geen grens meer tussen mij en de wereld. Geen binnen, geen buiten. Alles was één.
Ik was niets – en tegelijkertijd alles.

Mensen vroegen bezorgd of het wel goed met me ging. Ik kon niet antwoorden. Maar mijn stem bestond even niet meer. Ik moest mezelf als het ware terugroepen in mijn lichaam, om weer te kunnen praten. En eerlijk? Ik dacht dat er iets mis was met me. Dat dit “niet goed” was – omdat de anderen het niet begrepen.

Pas veel later begreep ik dat juist dit het gevoel is waar zoveel mensen naar verlangen. Die staat van eenheid, van totaal zijn, van verbondenheid met alles.

Nu, 25 jaar later, is mijn werk als healer nog steeds niet bepaald mainstream.
Misschien is dat “koekoek”-deel van mij juist de kern van mijn kracht geworden. Maar het heeft tijd gekost, en omwegen.

En soms vraag ik me af:
Wat als ik was gebleven?
Wat als ik had geluisterd naar de medicijnman?
Ik had destijds als 22 jarige het potje stevig dichtgedraaid, ik wilde niets liever dan ‘normaal’ zijn.

Maar misschien is dit pad precies gegaan zoals het moest.
Een zielsmissie komt niet door ‘het te weten’ maar door het te doorvoelen, met alle omwegen die daarbij horen.

🌿Brief 3 – Jungle School voor de Ziel
– De jungle die we soms ook in onszelf moeten leren bewonen. –

Soms zegt het universum iets zo duidelijk, dat je het niet meer kunt ontkennen.
Binnen één week vroegen drie verschillende mensen mij of ik mee wilde op een spirituele reis.
En in diezelfde week kreeg ik ook nog een brief van de gemeente dat mijn paspoort bijna verliep.

Tja… het universum praat meestal tegen mij in drievoud.
Ik ken de code inmiddels. Boodschap helder: ik moet op reis.

En toch… ik voelde weerstand.
Vorig jaar had ik een pijnlijke ervaring binnen de spirituele community. 
De plek waar ik normaal mag geven, luisteren, dienen. Maar toen ík zelf iets nodig had, leek mijn hulpvraag niet te bestaan (Een paar lieverds daargelaten.)
Het vertrouwen kreeg een deuk. In mensen. In ‘het veld’.
In de veiligheid van de kringen waarin ik me ooit thuis voelde.

Ik had dus even geen zin meer in een retraite vol Kumbaya-liedjes en spiritueel gezweef (voor wie wil weten waarom…. later komt nog wel eens eens een brievenpost van Godin Isis en Sekhmet)

Okee, ik voelde me dus recalcitrant. Rebels. kont tegen de krib. Welcome to the jungle….
Waar iedereen links ging, wilde ik rechts.
Ik wilde geen ascensie, ik wilde juist aarden. Moeder aarde fysiek helpen ipv alleen energetisch.
Mijn handen gebruiken. Mijn lijf inzetten. Dicht bij de natuur, bij eenvoud. In de modder.

Gekscherend riep ik naar boven:
“Ja universum, ik hoor het wel hoor: ik mag op reis… maar dan wél iets anders dan dat spirituele gedoe. Dat heb ik in mijn werk al.”

En precies op dat moment liep ik de woonkamer in. De tv stond aan.
Jungle School. Orang-oetans.
En plots herinnerde ik me de belofte.
De blik. De woorden. Het diepe weten van 25 jaar geleden.

Ik ga terug. Naar Borneo.
Niet om te zweven, maar om mijn handen uit de mouwen te steken.
Niet om te ontsnappen aan het leven, maar om het weer recht in de ogen te kijken.
Recht de jungle in – letterlijk én figuurlijk.

🌱 Want ja… het leven ís soms ook gewoon een jungle.
Een wirwar van emoties, twijfels, instincten en verhalen die we niet altijd begrijpen.
Soms is het wild en dichtbegroeid in jezelf. Onlogisch. Onveilig.
En dan is het zaak om je eigen kompas te volgen.

Niet het kompas van een goeroe, of van de spirituele mode.
Maar van jouw binnenwereld.

Die zachte stem die weet wanneer je moet rusten.
Wanneer je moet schudden aan takken.
Wanneer je moet terugkeren.

Ik kies ervoor om die jungle in mezelf te bewonen.
Om niet bang te zijn voor het onbekende daar.
Want wie de jungle durft binnen te gaan, ontdekt ook de genezing die ze in zich draagt.

Over een paar weken vertrek ik naar Borneo.
Om de orang-oetans te helpen – en misschien ook om mezelf weer een stukje verder terug te vinden.
Geen retreat. Geen ceremonie.
Gewoon: aanwezig zijn. Met alles wat er is.